Monday, May 21, 2012

i love u mak.

ayah selalu beri kebebasan kepada aku untuk aku membuat keputusan. dengan syarat aku bertanggungjawab atas keputusan yang aku buat. sebab ayah tahu aku suka memberontak kalau ayah larang aku secara keras. nanti aku merajuk susah nak pujuk.

mak pula, selalu menentang aku. apa yang aku nak buat biasanya mak tak beri aku lakukannya.

kontra kan mak ngan ayah aku ni.

aku selalu rasa mak tak percaya dekat aku. mak tak percaya anak mak ni boleh buat apa yang dia nak buat. dan satu sifat buruk aku ialah lagi kuat mak aku halang lagi nak aku cuba benda tu.

sampai la satu hari ti, aku tersedar. mak bukan tak percaya dekat aku. mak bukan tak sayang aku. cuma mak risau sangat pasal aku. mak taknak aku sakit. dulu, masa kecil-kecil aku selalu kena pergi klinik. kalau hospital tu kronik sangat. sakit aku tak kronik. so, klinik cukup la. hehe. sebab aku ni nakal sangat aku selalu kena pergi klinik. lepas tu kena telan ubat yang berdozen tu. sampai sekarang aku fobia dengan ubat.  mak halang sebab mak tak mahu benda buruk berlaku kat aku.

mak halang aku buat itu dan ini sebab mak tak mahu aku penat. mak tak mahu aku sedih kalau apa yang aku harapkan tak jadi kenyataan. mak tak mahu pelajaran aku terganggu. hmm, anak mak ni memang nakal, degil pulak tu. selalu tak dengar cakap mak. mesti mak selalu risau kan.  

ayah pernah cakap, mak cuma nak yang terbaik untuk anak-anak dia sebab penat dia mengandungkan kami. habis tu ayah tak sayang kami ke? ayah selalu beri apa yang kami mahu lakukan. ayah cakap, sayang ayah dengan sayang mak berbeza. sekarang baru aku faham macam mana mak sayang aku :')

mak, i'm sorry cz always make u worry. i promise i'll be ur good girl now :)

Tuesday, May 15, 2012

kalau orang lain boleh, AKU PUN BOLEH!

BOLA TAMPAR..

ohh, aku benci kau. sejak dari sekolah rendah lagi. sebab aku tak tahu macam mana nak main. bila tengok oang lain tahu main, membuatkan aku makin benci kau. sebab terasa betapa bodohnya diri ini.

tapi, ada orang pernah cakap dekat aku..

"never give up till the end. we don't know what happened at the end. selagi ada masa, selagi ada peluang, selagi ada kemungkinan untuk berjaya walaupun tipis, berusahalah dan jangan pernah berputus asa.

semalam ada tournament bola tampar. aku jadi player. sebab terpaksa.

1st game.

kalah. dan aku rasa akulah punca kekalahan itu. walaupun mereka tidak berkata-kata.  

aku taknak jadi punca. aku taknak dipersalahkan. manusia semua sama. kalau mereka boleh  aku pun boleh. time break, dorang makan aku pulun pukul bola tu. aim: mesti lepas net. tak kisah la bola tu senget ke tak. janji lepas net & in.

result: yeah! berjaya.

lepas tu aku terus jatuh cinta kat bola tampar. HAHAHA :p

moral of the story: never give up till the end. berusaha dulu, baru tawakal. kalau orang lain boleh, takde sebab aku tak boleh!

Shoutbox